ONS AVONTUUR : ALS, onze viervoeters en wij

Mijn droogkast is kapot. Ze gaf de geest na jarenlange trouwe dienst. Het kwam met een brandluchtje, en gelukkig bleef het daar ook bij. Geen ontploffing, geen vuur, enkel stilte. En natte was, want die was nog lang niet droog. En dus zocht ik heil bij onze wasrek. Op zich geen probleem, maar sinds ik ALS heb, is was ophangen niet meer zo leuk als het eerst was. Om te beginnen moet ik goochelen met het kledingstuk en 2 wasspelden. Ik heb al moeite met een T-shirt, sok of onderbroek fatsoenlijk vast te nemen, laat staan om er ook nog 2 knijpers bij te pakken. En die vallen dan nog constant uit mijn handen, alsof ze het expres doen om mijn fysiek nog verder op te krikken of tot de uiterste limiet te rekken. Ja, zo’n knijper weet van wanten. En die krengen zijn tegenwoordig zo stug en stram, willen niet van wijken weten en al zeker niet opengaan en doen wat ik ze wil laten doen. Nee, ze blijven dicht of gaan een ietsiepietsie open. Verdikkeme, ligt dat nu aan de knijper of aan mij?...

  Als we geboren worden is het eerste wat we doen flink tekeer gaan met onze stem. We zetten de sirene goed open en stellen zo iedereen gerust. “Oef, alles is in orde, de baby weent.” En dan is het begin gemaakt van het rijke taalpalet waar wij mensen over beschikken. Bij mijn 3 kleinkinderen is het mooi om te zien. De jongste van 10 maanden maakt al heel enthousiast kabaal met klanken, de tweede van 1,5 jaar kan al woordjes zeggen en de oudste van 2,5 jaar maakt al volledige zinnetjes en kan goed aangeven wat ze wil. Maar taal is niet het enige waar ze mee communiceren. Als er hun iets niet aanstaat of ze vinden iets heel leuk merk je dit direct aan hun lichaamstaal. Het is zo leuk om te zien hoe ze dit beheersen en toepassen en op die manier soms hun zin krijgen zonder iets te zeggen. Ook bij onze huisdieren is het vooral via lichaamstaal dat we communiceren en je staat versteld wat je te zien krijgt als je goed kijkt naar die schatjes. Ik heb van Whisper een collage gemaakt...

‘ s Morgens tussen half 8 en half 9 is het spitsuur in onze straat. Er passeren heel wat voertuigen op weg naar werk, school of andere bezigheden. Om te starten is daar de bus. De lijnbus, de belbus, de werkbus, de schoolbus, de bedrijfsbus. Allemaal met hetzelfde doel : mensen oppikken en op de juiste plek weer afzetten. Als je, zoals ik, elke morgen voor het raam je work-out doet, herken je de geluiden van elke bus en weet je perfect welke bus er voor je venster gaat voorbij zoeven. De schoolbus herken ik meteen. Zij heeft een karakteristiek bromgeluid en je hoort haar al van ver aan komen rijden. Vroeger in een grijs tintje, nu een sprankelend witje. En vandaag hing er ook een EK-vlag voor één van de ramen : hup, rode duivels, hup! De belbus, nu flexbus genoemd, passeert niet elke dag. Zij is op aanvraag en is dan wel en dan niet in trek. Mensen die minder mobiel zijn nemen deze bus al eens wat vaker en moeten dan reserveren via de hoppinapp. Ik vind de naam hoppin in die con...

Als je met een ongeneeslijke ziekte geconfronteerd wordt is niets nog vanzelfsprekend. Je gaat over alles nadenken. Z eker over je levenskwaliteit als je tijd beperkt wordt op deze aardbol. Eerst heb je de diagnose die verteer d moet worden en na de eerste schok komt de realiteit. Wat ga je doen als het niet meer gaat, en hoever ga je daarin gaan? Wat is nog menswaardig? Er zijn mogelijkheden maar die zijn niet zo vanzelfsprekend. Ook bij ons was dat niet anders. Het woord “euthanasie” kwam al snel ter sprake. Het was voordien een thema, dat soms wel eens benoemd werd, door wat je in je omgeving meemaakt e . Je staat er niet bij stil dat “jij” op een gegeven moment het onderwerp wordt, en je zelf over je eigen leven moet gaan nadenken en die vragen aan bod moet laten komen voor jezelf. Voor onze dierenvrienden is het allemaal wat eenvoudiger. Als je merkt dat je lieverd afziet en er geen opties meer zijn is het na een moeilijke beslissing snel geregeld. Je gaat naar de dier...

  Mijn dag start met een yoga work-out. Die work-out bestaat uit een combinatie van yoga, meridiaanoefeningen en zelf bedachte oefeningen, die ik her en der heb opgepikt. Ik was altijd al goed in combineren en verbinden, dus dat blijven we dan ook maar in ere houden. Die zelfgekozen oefeningen komen uit de stoelyoga, de revalidatie, de voetreflexologie, maar ook uit films. Uit de romantische film ‘You’ve got mail’ (1) met de fantastische Meg Ryan en Tom Hanks is me de volgende scène bijgebleven. Joe Fox zegt tegen Kathleen Kelly : ‘Go to the mattresses’, wat zoveel wil zeggen als: ga de strijd aan. Awel, dat doe ik. Ik shake mijn lichaam los en doe dan een paar boksbewegingen zoals Meg Ryan ook placht te doen in de film. Ik ga de strijd dus aan met mijn tanende lichaam. Geweldig toch hoe alles een inspiratiebron kan zijn als je maar rond je heen kijkt en de dingen binnen laat komen. En je ze gebruikt, want als je ze in de kast laat liggen vergaren ze alleen maar stof. Ik be...

  BARY · A Steve Is Approaching Muziek best beluisteren met hoofdtelefoon Voor mij betekent dit nummer "Steve is aan het naderen" het volgende : S terven komt nader T raag maar gestaag E lke dag één erbij V reugde scheppen in het zijn E r het beste van maken

Er is niets zo heerlijk als elke dag een wandeling maken in de bossen met je hond als maatje. Dat geeft een ongelofelijk gevoel van vrijheid. Door weer en wind gaan we op zoek naar mooie aparte plekjes en genieten samen van onze ontdekkingen die weer een foto waard zijn. Ze is intussen een volleerd model, onze Whisper. Heel Lommel en omstreken zijn op die manier al ontdekt en soms met aangename verrassingen. Het is zo vanzelfsprekend, ontspannend en leuk dat je er niet bij stilstaat dat dit ooit kan veranderen. Maar dan komt het moment dat je af en toe merkt dat het stappen anders wordt. Ik krijg moeite om “normaal“ te lopen. “Komt dat nu door die heupprothese waar ik onlangs a an geopereerd ben?“ flitst er door mijn hoofd. Het wordt stilaan een hele denkoefening om deftig te lopen en ik merk dat het niet meer vanzelf gaat. Ik begin met mijn voet te slepen. Nadenken Nicole en stap voor stap lopen. Ik probeer van alles. Voeten bewust opheffen en met een liedje lukt het misschien be...

  Zoete vrucht in de knop ik pluk je en ik eet je op Een gaatje en een tunnel klein mieren aan hun eetfestijn te laat voor mij geen lekkere bei volgende keer sneller zijn