Ochtendspits in onze straat

‘s Morgens tussen half 8 en half 9 is het spitsuur in onze straat. Er passeren heel wat voertuigen op weg naar werk, school of andere bezigheden.

Om te starten is daar de bus. De lijnbus, de belbus, de werkbus, de schoolbus, de bedrijfsbus. Allemaal met hetzelfde doel : mensen oppikken en op de juiste plek weer afzetten.

Als je, zoals ik, elke morgen voor het raam je work-out doet, herken je de geluiden van elke bus en weet je perfect welke bus er voor je venster gaat voorbij zoeven.

De schoolbus herken ik meteen. Zij heeft een karakteristiek bromgeluid en je hoort haar al van ver aan komen rijden. Vroeger in een grijs tintje, nu een sprankelend witje. En vandaag hing er ook een EK-vlag voor één van de ramen : hup, rode duivels, hup!

De belbus, nu flexbus genoemd, passeert niet elke dag. Zij is op aanvraag en is dan wel en dan niet in trek. Mensen die minder mobiel zijn nemen deze bus al eens wat vaker en moeten dan reserveren via de hoppinapp. Ik vind de naam hoppin in die context wel wat vreemd. Bij hoppen denk ik aan kleuters die huppelen, jonge mensen die de lindyhop dansen (1), maar kan ik me niets voorstellen bij mensen zoals ikzelf die minder mobiel zijn. Binnenkort hop ik niet meer, dan is het huppelen verleden tijd en dan zal er een rollator of rolstoel aan te pas komen. Ik weet echt niet of ik dan zin heb om in de flexbus te hoppen met mijn rollator, laat staan de lindyhop te doen. Ik heb altijd graag gedanst vroeger, ben zelfs nog op dansles geweest. Je kent dat wel, de wals, de cha cha cha, de boogie. En vorig jaar heb ik nog een tijdje linedance (2) gedaan, maar nu is er enkel nog langzaamaan bewegen en vrije expressie. Dus bewegen op de manier die nog kan en waar je je goed bij voelt. Dat doe ik dus ook, ‘s morgens tijdens mijn work-out.

Als ik dan opnieuw naar buiten kijk, zie ik ook rijen auto’s passeren. Hoe slechter het weer, hoe meer auto’s er verschijnen voor mijn raam. Als het zonnetje van de partij is, verschijnen er zowaar ook elektrische steps, brommers, fietsen, mama’s en papa’s die hun kinderen naar school brengen in de bakfiets of in de buggy, wandelaars met of zonder hond en joggers.

Een heel gamma aan mensen die hun dag starten met een sportieve bezigheid, net als ik.

Ik stam nog uit een tijd waar een gsm een onbestaand iets was, en waar je ook nooit een hoofdtelefoon droeg buitenshuis. Bijna alle joggers die ik nu zie rennen, is met gsm in de aanslag en oortjes in de oren.

En op dit tamelijk vroege uur zijn er zoveel andere mooie geluiden te horen. De vogels zingen dat het een lieve lust is. Dat hoor je niet met oortjes in je oren.

Na mijn fitness-sessie en mijn ontbijt vertoef ik graag in onze tuin om te genieten van het vogelgezang. Nu heb ik alle tijd om dit te doen. Zo mooi wat je dan hoort en ziet.

Het is ook fraai om naar al die elektrische steps te kijken. Maar het is ook uitkijken geblazen. Die racen hier door de straat, als je met je auto de oprit afrijdt en je bent nog niet goed wakker, dan verzeker ik je, dat je meteen wakker schiet bij de aanblik van zo’n naderend monster. Ik hou altijd mijn hart vast als ik er weer één spot, want die dingen gaan loeihard en de bestuurders dragen, voor zover ik al gezien heb, nooit een helm.

Op vrijdag om de 2 weken passeert ook de vuilniswagen. Dikwijls zijn ze er vroeg bij, dus wie zijn vuilniszakken niet de avond ervoor aan de straatkant zet is eraan voor de moeite. Die vuilnisophalers doen dat goed en hebben elke keer ook een stevige fysieke training. Ze spelen het spel “wie kan er het meeste zakken in één keer vastnemen en in de wagen gooien”.

Al bij al dus een stevige ochtendspits. Als ik dan nog de radio opzet, en ik hoor waar er allemaal file is, dan ben ik eigenlijk blij dat ik niet meer aan deze ratrace moet deelnemen.

Madame Lily heeft hier allemaal geen last van. Zij neemt de benenwagen, of, in haar geval, de potenkar. Haar 4 poten brengen haar naar elk plekje waar ze maar wil. Mijn ouders hadden ooit een mindervalide poes op 3 poten. Wat zeg ik? Niets mindervalide, geen rollator of rolstoel nodig die kat. Zij liep op 3 poten even snel als op 4 en kon er alles mee. Ja, katten zijn flexibele beestjes.

Geen flexbus nodig om in te hoppen, geen behoefte aan elektrische steps zonder helm of oortjes om je favoriete muziek te beluisteren. Nee, hup met de geit en bewegen die pootjes.

Het is evenwel toch uitkijken geblazen voor ons madame. Tijdens het spitsuur de straat oversteken om in de leuke tuin van de buren rond te struinen is een zeer gewaagd experiment. Daar wacht ze dan beter eventjes mee. Of ze gaat enkel in het weekend eens piepen in de burentuin, want hoe druk het in de week ook is in onze straat, zo rustig is het in het weekend. Geen kat te zien!

Voetnoten

1. Lindyhop is een Afro-Amerikaanse dans die ontstond in het stadsdeel Harlem in de Amerikaanse stad New York aan het eind van de jaren 1920 en begin jaren 1930. Het is een samensmelting van vele verschillende dansen, maar voornamelijk gebaseerd op jazzdans, tapdansen en de charleston.

2. Linedance is een dansvorm die uit Amerika is overgekomen. Bij linedance wordt er in lijnen/rijen gedanst, zo wordt het één geheel. Ook worden er dezelfde bewegingen gemaakt en op dezelfde maat gedanst. Wat ook kenmerkend is voor linedance is dat er vaak een basis gedanst wordt van bijvoorbeeld in totaal 32 tellen (4 keer 8 tellen) en deze achter elkaar herhaald wordt.