Euthanasie of niet, that’s the question.

Als je met een ongeneeslijke ziekte geconfronteerd wordt is niets nog vanzelfsprekend.

Je gaat over alles nadenken. Zeker over je levenskwaliteit als je tijd beperkt wordt op deze aardbol.

Eerst heb je de diagnose die verteerd moet worden en na de eerste schok komt de realiteit.

Wat ga je doen als het niet meer gaat, en hoever ga je daarin gaan? Wat is nog menswaardig?

Er zijn mogelijkheden maar die zijn niet zo vanzelfsprekend.

Ook bij ons was dat niet anders. Het woord “euthanasie” kwam al snel ter sprake.

Het was voordien een thema, dat soms wel eens benoemd werd, door wat je in je omgeving meemaakte. Je staat er niet bij stil dat “jij” op een gegeven moment het onderwerp wordt, en je zelf over je eigen leven moet gaan nadenken en die vragen aan bod moet laten komen voor jezelf.

Voor onze dierenvrienden is het allemaal wat eenvoudiger. Als je merkt dat je lieverd afziet en er geen opties meer zijn is het na een moeilijke beslissing snel geregeld. Je gaat naar de dierenarts en na overleg wordt je schat uit zijn lijden verlost. Bij ons mensen hebben we de ethische kwesties.

Een overweging is niet voldoende. Je moet in een terminale fase zijn en dan nog een arts vinden die meegaat in je verhaal.

En wat is “genoeg”. Ga je niet steeds de grens verleggen? Wanneer is het niet meer te dragen voor jou en je omgeving?

Je weet dat je stilaan een gevangene wordt in je eigen lichaam. Je weet echter niet wanneer en hoe het gaat toeslaan. Want bij iedereen verloopt het proces anders.

Hoe sterk is de wil om te blijven leven ondanks alles? Zijn er nog uitdagingen? Heeft het nog zin en ben je niet alleen maar een last voor je omgeving?

Dit zijn dingen waar je best met je naasten over praat. Een moeilijk maar noodzakelijk gesprek om te zorgen dat je op één lijn zit om problemen te voorkomen. Ik merk bij mezelf dat het niet eenvoudig is om dit op papier te zetten. Want dat is wat je moet doen. Definiëren wat je bedoelt. En dat doe je best op voorhand. Hetzelfde verhaal met de negatieve wilsbeschikking. Maar ik merk dat ik het steeds vooruitschuif en zeg : “ik moet het eens in orde maken”.

En dat is het verschil met onze dierenvrienden.

Onlangs gingen we onze oude kater laten inslapen omdat er geen leven meer in zat. Hij at niet meer en we dachten dat is het einde voor onze senior Yayo. Overtuigd van onze keuze gingen we met een bang hartje naar de dierenarts. Een moeilijk moment. Afscheid nemen van onze trouwe jongen die ongeveer 20 jaar bij ons was geweest.

Maar niets was minder waar. Toch maar even een kleine check-up en toen sprong er een gigantisch abces in zijn flank open. Helemaal gemist door ons en de dierenarts. Dat was dus de reden van zijn gedrag. Met een week antibiotica was hij weer fit en geniet nu weer van elke dag die hij krijgt. Wat een geluk dat we het niet te onbezonnen hadden gedaan.

Gaat dit ook zo met ons gaan?

Wat als we ziek worden? Is er dan nog hoop op herstel? Of wordt het dan toch de gevreesde stap naar de andere wereld?

Het blijft dubbel.

Tot nu toe is er nog elke dag iets om naar uit te kijken, een doel, een fijn moment, genieten van kleine dingen, sociaal contact waar je van opvrolijkt, de kinderen en kleinkinderen.

Als dit lijstje korter wordt zitten we in een ander verhaal maar voorlopig gaan we er nog voor en proberen van elke dag bewust te genieten .