ONS AVONTUUR : ALS, onze viervoeters en wij

We maken veel uitstappen met ons geitje. Als het mooi weer is zijn we weg. Dan toeren we heel Lommel en omstreken rond. En kom ik op plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Ik bekijk alles terdege, de mooie huizen en de mooie natuur. Bovenstaande foto is gemaakt op 1 mei, de opening van het oldtimerstreffen in Peer. Heel fijn was dat. We hebben ons geitje ook uitgeleend aan de musical, de grote rappel 3, waar hij een rol heeft gekregen. Dat is op het militair domein in Leopoldsburg. We zijn naar de musical gaan kijken, prachtig was dat. Een feest om naar te kijken en wat een zang- en danstalent. We gaan nog heel wat rijden in ons geitje, nu komt het goede weer er pas aan. Misschien zie je ons wel. Vergeet dan niet te zwaaien!

  En ja, opnieuw via spoed binnen. Ditmaal werd het een logeerpartij van een week omwille van een fikse longontsteking. Waar ik ze gehaald heb? Geen idee. Maar ze was er en gaf mij veel ongemak. In het ziekenhuis werd ik goed verzorgd. Elke dag kreeg ik antibiotica en aerosol en werd er bloed getrokken. Mijn armen zagen blauw van de prikken. Ik kreeg ook een bronchoscopie, een vervelend onderzoek waarbij ze slijmen uit de longen halen. Ze verdoven dan je keel en gaan met een slang met camera in uw longen kijken. Geen pretje,dat kan ik jullie vertellen, maar wel noodzakelijk. Elke dag kwam de dokter langs en ook de kinesist. De laatste deed dan oefeningen om mij soepel te houden. Er kwam ook bezoek en ik kreeg heel veel mooie bloemen. Maar verder was het saai en verlangde ik naar huis. Ik amuseerde me met radio luisteren, kruiswoordpuzzels invullen, en naar de mensen kijken die het ziekenhuis binnenkwamen. Ik had net een kamer die op de ingang uitkeek, dus dat was wel fijn. ...

Het is nodig, een maagsonde. Ik sta er niet om te springen, maar eten duurt steeds langer en kost veel energie. En mijn slikken verbetert ook niet. Dus toch maar een afspraak gemaakt in Leuven om de pegsonde te laten plaatsen. Ik mocht de 18 e februari in opname gaan. De 19 e is het zover. Spannend! Het onthaal was heel goed in Leuven. Ik moest maar bellen en ze kwamen onmiddellijk helpen. De eerste nacht niets geslapen van de spanning, het andere bed en het lawaai op de gang. Dan was het zover, de 19 e was aangebroken. Ze kwamen mij al vroeg halen, en het operatieteam stelde mij ook al meteen op mijn gemak. Ik kreeg geen narcose, wel een roesje zoals ze dat noemen. De professor zat meteen in mijn maag voelde ik nog net voor ik wegviel door de verdoving. Ze heeft ook veel expertise dus een peulenschil voor haar. Ik kwam op de recovery weer bij, het was zo gepiept, had maar een uurtje geduurd zag ik. En daarna terug naar de kamer. Ik moest nuchter blijven, dat was niet zo leu...

hoesten, hoesten, hoesten, ik kwam niet uit gekucht we vertrouwden het niet dus naar spoed met een diepe zucht daar draaiden ze me ondersteboven, hart, longen, en bloed getest geen griep gelukkig maar wel slijmen op zijn best geen longontsteking, super maar wel slijm dat vast zit dus antibiotica en aerosol hopelijk wordt het nu ontklit de aerosol stinkt naar rotte eieren, gelukkig smaakt de antibiotica wel oké je moet er wat voor over hebben, ALS brengt dat met zich mee ‘ t is wat het is hopelijk lost het op en ben ik er in een mum van tijd helemaal van verlost

  ze is er niet meer, mijn maatje ze heeft gekozen voor de eeuwigheid haar lichaam diende haar niet meer maar ik ben mijn maatje kwijt verdikke, dit wordt lastig we hadden elke dag contact hoe moet dat nu vraag ik me af hebben ze in de hemel ook whatsapp nee, natuurlijk niet, wat dacht je dan, ik zal het zonder haar moeten doen gelukkig heb ik een fijn netwerk waar ik altijd beroep op kan doen die trekken mij er wel doorheen al zal het in het begin moeilijk zijn maar eens komt de dag dat we elkaar weerzien, fijn dan kunnen we weer tateren en leuke dingen doen herinneringen ophalen en geven we elkaar een zoen want samen was het leuk zo blij dat ik haar heb leren kennen mijn maatje, mijn toeverlaat, zonder jou is heel erg wennen

  Dit is mijn laatste tekst. Het is wat onwezenlijk maar ik kan er niet omheen. Ik ben op het punt gekomen dat de ziekte ALS mij heeft ingehaald. Je voelt je met de dag achteruit gaan. Je wordt elke dag meer afhankelijk van anderen. En het begint door te wegen voor jezelf en je omgeving. De spieren laten het een voor een afweten. Ik ben een vechter maar niet ten koste van alles. Het leven mag nog wat zinvol zijn. En dit begint moeilijk te worden. Dus dan moeten er keuzes gemaakt worden. Moeilijke keuzes maar noodzakelijke keuzes. Hoever ga je vooraleer het genoeg is? Je hebt het al herhaaldelijk samen besproken. Maar je verleg t steeds de grens. Tot je ervaart dat het op is. Zo wil ik niet verder. Ik kan terugblikken op een fijn leven. Ik ben dankbaar voor wat was. Ik heb een rijk leven gehad met mooie herinneringen. En met die gedachte in het achterhoofd is het niet meer zo moeilijk om een keuze te maken. Vanaf nu wordt het overleven. En elke dag zien door te k...

  Mijn oudste zoon had een leuk idee. Om herinneringen te maken en quality time te hebben zouden we samen films kijken. Nu moeten jullie weten dat ons genre van films mijlenver uit mekaar loopt. Dus besloten we om en om een film te kiezen. Ik mocht eerst. Ik wou een film met veel natuur en een mooie soundtrack. Hij koos voor mij “Dances with wolves”met Kevin Costner in de hoofdrol. Een goede keuze want een prachtige film. De eerste keer dat ik die film zag was bij mijn meter met nieuwjaarsdag of met haar verjaardag. Het is al zolang geleden dat ik me dat niet meer precies kan herinneren. Ik zag maar een gedeelte want de film duurt zeker 3 uur. En dat was nog op een video, die ze toen gehuurd hadden in een videotheek. Videotheken bestaan ondertussen niet meer. Althans niet in Lommel. Die film had indruk gemaakt op mij. Zelfs zoveel indruk dat wij er een schilderij van hebben hangen. Dat vonden we ooit bij ‘De Bolero’, een eetzaak in Lommel waar we toendertijd regelmatig kwamen...

  De mooiste periode van het jaar wordt gezegd. Veel sfeer en gezelligheid. Lichtjes en kaarsjes. Kerstmuziek en kerstfilms om in de sfeer te komen. Er wordt stevig gespeculeerd wat er gegeten wordt die dagen. En dan zit je daar. Wat ga je doen dit jaar? Met je ALS is alles veranderd. Je kan niets meer zelf en eten is al helemaal geen optie. Gaan we een kerstboom zetten of niet? Een hele klus. Dat was altijd mijn job. En dikwijls met de jongste dochter. Nog gezelliger. Met wat kerstmuziek op de achtergrond werd het huis gezellig gemaakt. Overal aangepaste decoratie zetten en sfeer maken. Dat deed ik graag. Maar dit jaar is het anders. Ik moet alles uit handen geven. Gelukkig is er een vriendin die spontaan aanbied t om de kerstboom te versieren. Mijn man heeft op voorhand zijn beste beentje voorgezet en de boom al in de living gezet. We hebben een grote kunstboom dus ze heeft wel wat werk. Maar ze doet het met kennis van zaken en ik kan relaxen in mijn zetel. Een hele ...

Onze kerstwens voor alle lezers van onze blog, is eenvoudig en klein, gelukkig te leven, gewoon er voor elkaar zijn. Nicole en Christine wensen jullie van harte een fijne Kerst en een  fantastisch 2025 toe !