Tussen wan en hoop

Geïnspireerd door de tekst van Brihang (1), die het beste van zichzelf gaf op Werchter, zal ik vertellen hoe het voor mij voelt om met ALS te leven. Niet dat ik naar Werchter ben geweest. Ik heb comfortabel vanuit mijn luie zetel gekeken naar Studio Brussel op tv en zo alle hoogtepunten van Werchter kunnen volgen. Sinds mijn diagnose leef ik elke dag tussen wan en hoop. Dit kunnen voor mijn gevoel alleen gevorderde meesters. Meesters die met deze pieken en dalen kunnen omgaan. Meesters die mee kunnen surfen op de golven van de zee die ALS is. Als ik me laat gaan in de wan, dan ga ik niet lang mee. Dan gaat mijn lichaam zodanig reageren op mijn depressieve staat van zijn, dat het al snel zegt : “Ik stop ermee.” En geef het maar eens ongelijk. Ik zou zelf ook het bijltje erbij neergooien als ik me elke dag zo miserabel zou voelen en me doodstaren op mijn diagnose. Dat is geen leven maar overleven. Dat is zodanig in de wan gaan, dat niets nog zin heeft. Brihang zingt : “En tu...