Zoo van Antwerpen
Onze tweede uitstap was een dagje naar de Zoo in Antwerpen. Ik weet het, in mijn tuin heb ik ook een zoo, maar geen giraffen of olifanten, en nu het nijlpaard Hermien euthanasie zou krijgen omwille van teveel mankementen moest ik haar toch nog eens gezien hebben.
We gingen met de trein die mooi op tijd was. In en uit de trein stappen is voor iemand met ALS niet zo makkelijk. De meeste passagiers stappen vlot op en af, maar ik moest me goed vasthouden en zien dat ik geen trede miste, want anders lag ik onder de trein in plaats van erin. Maar het was toch weer een sensatie zo met de trein, want dat was geleden van mijn tijd dat ik elke dag met de trein naar de Hoge School ging in Geel (toen nog de HIK, nu Thomas Moore).
Heerlijk, alles aan je zien voorbij zoeven. Dat is het leuke van de trein, je zit comfortabel, je hoeft niet op de weg te letten en je ziet van alles (als je tenminste niet in slaap sukkelt en je door het raam naar buiten kijkt).
Ik spotte onderweg ergens een keileuke oude auto, zo eentje van de jaren stilletjes. Mijn oudste zoon had hem net gemist, dus goed onthouden tussen welke steden ik hem gezien had en straks opnieuw kijken.
En dan kom je aan in het station van Antwerpen. Een prachtig ding. Echt mooi om te bekijken. Nog even wat broodjes halen voor de hongerigen onder ons en dan op naar de dierentuin. De Zoo ligt naast het station, dus je kan het niet missen. Ook hier een gratis rolstoel gehuurd, want het park is groot en dat lukt helaas niet meer. Kleine stukjes wandelen is oké voor mij, maar zo’n heel dierenpark is teveel van het goede.
We begonnen met een plaspauze. Langs de toiletten zaten al meteen heel leuke koala’s naar ons te kijken. Tis te zeggen, één lag te slapen en de ander had alleen oog voor zijn lekkere maaltijd. Maar wij keken wel naar hen. Dat is tenslotte wat je doet in de zoo, kijken naar de beestjes.
Het vlinderverblijf sloegen we over. Daar ging juist een zeer luidruchtige groep schoolkinderen binnen, dus dat bewaarden we voor het laatst.
Dan kwamen we bij de vogelverblijven. We vergaapten ons aan al die mooie papegaaien en andere vogels. En dan ging het richting de apen. Eerst de kleintjes, zoals de chimpansees, en dan de gorilla’s. Die zaten buiten in de mensapenvallei want ze kregen net te eten. Boven onze hoofden was er een tunnel gemaakt waar de kleinere apen door konden om ook naar buiten te gaan. Maar de toegang werd geblokkeerd door een jonge gorilla die niemand binnen liet. Dat was een spektakel om te zien. En ze bleven proberen. Aan één zijde de kleinere aap die binnen wou om ook een lekker hapje te veroveren, en langs de andere kant de gorilla die portier speelde. En als je onder de tunnel stond kon je wel eens een grote of kleine boodschap van die aap op je hoofd krijgen. Dus wegwezen onder die tunnel!
We kregen ook honger bij de aanblik van al die smullende gorilla’s. Ik had voor mij boterhammen zonder korst bij en ook potjes medische bijvoeding. Dat zijn lekkere puddinkjes met een heel hoge caloriewaarde. We zochten een rustig plekje waar ik me wat kon afzonderen, want teveel afleiding zorgt voor verslikkingsgevaar. De boterhammen sopte ik lekker in de thee en mijn pudding nam ik als toetje.
En dan ging het richting de buffels, okapi, zebra’s, giraffen en olifanten. Ik vind die grote beesten prachtig om naar te kijken. Die kleuren- en strepenprinten zijn geweldig, wie heeft dat toch ooit bedacht? En die slurf, zo’n handige tool.
En dan passeerden we bij de nijlpaarden. Ze waren allebei nog op post, mama Hermien en haar dochter Imani. Omwille van allerlei kwalen en omdat ze al hoogbejaard was (43 jaar) heeft Hermien ondertussen euthanasie gekregen. Als je goed keek, zag je ook dat ze slecht ter been was en allerlei wonden op haar lichaam had.
Haar dochter Imani is ondertussen verhuisd naar de zoo van Dublin, waar ze met soortgenoten samen zal staan, want het zijn sociale beestjes.
En dan ging het richting de Nemo-visjes. Die blijven tot de verbeelding spreken. Het grote aquarium waar net 2 duikers van alles aan het schoonmaken waren trok veel kijklustigen. Wie zou er het meeste bekijks gehad hebben, de duikers of de visjes?
En dan kwamen we aan bij het reptielenhuis. De schildpadden beleefden een hoogtepunt in hun relatie (zie filmpje). Die trokken zich niks aan van de mensenmassa en bedreven de liefde voor het oog van jan en alleman. We stonden erbij en keken ernaar. Prachtig om te zien hoe ze hun best deden om nageslacht te produceren.
We passeerden ook nog de leeuwen en tijgers die lui lagen te zonnebaden. De stokstaartjes daarentegen waren hyperactief en alert, en renden en keken rond alsof ze wilden zeggen : ‘ Kijk eens naar mij. Ben ik niet het mooiste dier in deze zoo?’
Op het einde van de rit nog even in de vlindertuin gepasseerd, nu was er alleen maar rust en mooie vlinders om naar te kijken. En uiteraard, helemaal op het einde van de zoo zie je de mooie roze flamingo’s. Die moet je gezien hebben, zonder dat is je zoo bezoek niet compleet.
En dan naar de uitgang en terug de trein op. Dit keer hadden we een trein met een verdieping. Nog nooit ingezeten, dus ook weer een primeur. We zaten boven en dan heb je echt een geweldig overzicht als je naar buiten kijkt. Onderweg had de oudste zoon ook nog de oude wagen gespot.
Dit keer wel vertraging op de rit, maar we hadden een leuke conducteur die grappig uit de hoek kwam dus de vertraging was niet erg.
En dan weer voorzichtig die trein uit, want doodmoe na die hele leuke dag. Ja, dan is de energie helemaal op, maar het was het waard!
En dan naar huis, ons Lily kwam ons al tegemoet gelopen. Blij dat ze haar lekker vleesje kreeg en bij mij op de schoot kon kruipen.
Reacties
Een reactie posten