Loslaten
ALS gaat over loslaten. Wat je vandaag nog kunt, lukt morgen misschien niet meer.
Op de revalidatie in de MS houden ze om de 3 maanden testen bij de ergo en kiné. Dit om mijn evolutie bij te houden. Het is eerder mijn neerwaartse spiraal, want met ALS gaat het alleen maar achteruit (tenzij je een periode van stabilisatie kent) en is er geen voorwaarts ding te bespeuren. Het heeft ook te maken met welk soort ALS je hebt, en elke ALS-patiënt is anders hierin.
Mijn kracht in mijn handen was opnieuw gehalveerd, en de 6 minuten wandeltest was ook niet meer om over naar huis te schrijven.
Ik ben wel zeker dat ik een Meester word in loslaten.
Daarvoor heb ik de juiste ziekte. Praten heb ik al mogen loslaten, evenals zingen. In de plaats daarvan kan ik nog wel naar mooie muziek luisteren en mee hummen, iets wat ik op de ergo heb geleerd. Ook al past mijn klank die ik produceer niet bij het lied, toch creëer ik dan iets nieuws en krijg ik toch een mooie samenhang.
Voor mij een lastig ding. Ik heb altijd muziek gespeeld en heb een geoefend oor voor valse noten. Dus mijn klanken eruit hummen is best een lastige karwei. Maar ik probeer het toch. En ik doe dat als niemand het hoort. Of het zou de kat moeten zijn. Maar ons Madame trekt er zich niets van aan. Tenzij het te luid is en ik haar slaap verstoor, dan kijkt ze me aan met grote ogen om te zeggen : ‘Zal het gaan ja?’
Ook orgel en accordeon spelen, iets wat ik van jongs af aan deed, heb ik moeten loslaten. Ik krijg mijn accordeon niet meer open getrokken, en mijn vingers staan voort in alle richtingen behalve in de goede om orgel te spelen. Mijn linkerhand gaat niet meer volledig open, en dan houdt het spel op.
In de plaats daarvan heb ik gezocht naar alternatieven. In de ergo leerde ik een tongue drum (1) kennen. Een heel leuk speeltje waaruit je de mooiste klanken kunt toveren met kleine stokjes. Die kan ik gelukkig nog wel vasthouden. En dat doe ik meerdere keren per dag.
Ook heb ik een trommel (2) gekocht om mezelf te begeleiden als ik hum. Ook dat lukt nog en is een heel fijn instrument. En zo zie je, mogelijkheden blijven bestaan als je je ervoor blijft openstellen.
Ook het fietsen zal ik binnenkort moeten loslaten. Ik reed al elektrisch, maar zo’n fiets is zwaar om te hanteren. En ik merk dat ik moeite krijg met opstappen en afstappen. Om nog maar te zwijgen over mijn fiets op slot zetten. En hem open laten staan, daar pas ik voor. Dan is hij nog sneller verdwenen als dat ik hem op slot kan doen, en daarvoor is hij me te dierbaar en was hij ook te duur. Ik heb er veel plezier van gehad, maar nu zal mijn gezin er binnenkort op mogen rijden.
In de plaats daarvan heb ik een scooter besteld.
Nee, geen Vespa. Alhoewel ik in mijn jonge jaren nog met de motor heb gereden. Een Honda 650cc. Speciaal mijn motorrijbewijs daarvoor gaan halen. En leuk dat dat was. Ik hou van snelheid. Daarom vond ik zo’n elektrische fiets ook heel leuk. Je komt daar snel mee vooruit. Die wind in je haren voelen, dat vind ik tof. En als je dan van je werk kwam waren alle gedachten uit je hoofd gewaaid en was je helemaal zen als je thuiskwam.
Maar nu heb ik een mindermobielenscooter aangevraagd. Eentje op 4 wielen die maximum 15 km per uur gaat. Dus geflitst ga ik zeker niet worden. Ik ben in volle verwachting hiervoor. Misschien pimp ik hem wel op met roze vlaggetjes. Dan word ik misschien toch nog aangehouden omdat ik de automobilisten afleid met mijn kleurrijk geval. Ik heb al eens mogen proefrijden op MS en dat ging goed. Dus binnenkort maak ik de straten onveilig met mijne Mercedes, haha. Ik zal eerst maar goed oefenen en de stunts laten voor wat ze zijn.
Ook alle huishoudelijke klussen zal ik binnenkort aan anderen mogen overlaten. Hetgeen ik doe is al beperkt. Ik kan nog was ophangen, de droogmolen open en dicht doen wordt lastig. Afwassen lukt nog, maar bij het afdrogen moet ik goed uitkijken dat ik niets laat vallen. De stofzuiger is te zwaar om te hanteren, ook het strijkijzer moet ik laten staan. Ik kan gelukkig nog wel mijn planten gieten, alhoewel ik de zware potten ook door iemand anders moet laten optillen. Dus het huishouden doen is binnenkort verleden tijd voor mij. Niet dat dat erg is. Dat zijn de minst leuke klussen om te moeten doen. Maar ik ga ze toch missen.
Gek hoe je zo’n klussen kan missen als je ze niet meer kunt doen. Maar zo zijn wij, mensen. Wat je hebt, waardeer je niet genoeg. En als je het niet meer hebt, ga je het missen.
Ons Madame heeft daar allemaal geen last van. Die doet geen huishoudelijke klussen. Die rijdt niet met de auto, fiets of scooter. Die heeft alleen de potenkar en doet gewoon haar eigen zin. En dat is vooral slapen, lekker eten en zagen voor een lekker hapje, en achter de muizen, vogels of ratten vangen. Wat een leven is me dat. Die hoeft niets los te laten. Die leeft gewoon.
Dat is pas een Meester. Een Meester in de levenskunst.
Voetnoten
Reacties
Een reactie posten