Emoties

Een mens is een vat vol emoties. Alle soorten emoties met veel gradaties. Complexe emoties die ons het leven soms zuur maken of ook met volle teugen laten genieten van het leven.

Als ze overweldigend zijn denk je soms : “Kon ik die knop maar eens uitzetten”.

Hoe zou de wereld er uitzien als we die emoties niet hadden? Stel je voor dat het altijd beredeneerd en rationeel zou zijn. Zeker zou er minder chaos zijn, we zouden zo een regering hebben lijkt me. Er zouden misschien minder conflicten zijn en daardoor minder oorlog in de wereld. De haantjes aan de top zouden eerst nadenken en samen weloverwogen tot oplossingen komen. Wat een vooruitgang. Leven als een robot die vooral doet en niet beleeft.

Maar ook dan zou het misschien mislopen als de programmaties verschillen van elkaar. Er zou wel met feiten gegooid worden in plaats van nu met ondoordachte argumenten die soms kant noch wal raken. Maar of ze er dan uit zouden geraken is nog maar de vraag.

Een wereld van orde en structuur, zou dat fijn zijn?

We zouden niet meer voelen, geen verbinding meer hebben met anderen. Niet meer genieten van de schoonheid van de natuur. We zouden niet lachen of wenen. Geen gevoel van boosheid hebben of twijfel, schaamte of plezier beleven.

Alles zou beredeneerd zijn, concreet zonder creativiteit. Lijkt dat wat?

Onze wereld draait tegenwoordig overuren als het op emoties aankomt. Veel mensen weten het niet meer zo goed. In onze wereld van overprikkeling kan ons verstand soms niet meer mee en slaat het tilt.

We willen alles beleven, alles zien, alles meemaken, alles voelen.

En dan eisen we van onszelf dat we evenwichtig blijven en gelukkig zijn. Het is een moeilijke klus en balanceren op een slappe koord.

Hoe vinden we dat evenwicht? Teveel is niet goed, te weinig evenmin. Dat is altijd foute boel.

Maar wat is dan een goede balans? Hoe kunnen we die koord steviger en strakker maken?

Hoe kan je die emoties onder controle houden? Is dat wel mogelijk?

Door ALS ga je nadenken over deze materie.

Los van het feit dat er veel verandert in je leven doet het ook iets met je mentaal welzijn.

Naast de ziekte aanvaarden met alle gevolgen van dien word je ook gevoeliger. Je hebt je emoties soms minder in de hand. Vooral bij verdriet of iets grappigs.

Soms overvalt je een gevoel tijdens een gesprek. Vooral als mensen hun gevoeligheid tonen of als een gevoelig thema wordt aangesneden, of zomaar.

Waar voordien gedachten door je hoofd flitsten komen nu plots tranen die je niet kan onderdrukken of krijg je lol voor iets onbenulligs.

Dit maakt het soms moeilijk om jezelf onder controle te houden.

Het gaat gelukkig ook wel snel over. En het is niet altijd zo. Maar je merkt dat dit soms de overhand neemt.

Typisch voor de ziekte, maar knap vervelend soms.

Ze zeggen dat dieren minder last hebben van emoties. Maar daar ben ik niet van overtuigd. Ik zie veel emoties bij onze beestjes. Aan de hand van hun lichaamstaal en hun gemoed weet ik wat er speelt. Zij kunnen ons gevoel ook perfect aflezen zonder dat we iets zeggen. Als we te druk zijn kan onze hond daar niet tegen, dan wil ze weg uit de situatie. Wegvluchten van de spanning, zowel positieve of eerder geladen spanning. De kat gaat dan juist drukker worden en miauwen. Het is altijd een babbelaar geweest. Die wil actief participeren.

Emoties, het wil wat zeggen.

Ze bepalen je dag, je welbehagen.

Zou ik ze willen missen? Geen denken aan.

Hierdoor voel ik, beleef ik. En soms is het heftig in twee richtingen. Maar ze zorgen dat ik het gevoel heb dat ik leef. Ze mogen er allemaal zijn voor mij. Ze zijn onze mentale barometer. Als we ze negeren worden ze alleen maar feller. Als we ze koesteren zorgt het ervoor dat je niet explodeert en meer van jezelf te weten komt als je luistert naar jezelf. Ze zijn onze gids in het soms woelige hoofd van ons.

Hij sterft langzaam,

Degene die niet reist,

Degene die niet leest,

Degene die niet naar muziek luistert,

Degene die niet door zijn ogen weet te vinden.

Hij sterft langzaam,

Degene die zijn gevoel van eigenwaarde vernietigt,

En die nooit hulp of steun vraagt.

Hij sterft langzaam,

Degene die de slaaf der gewoonte wordt

en elke dag dezelfde paden bewandelt.

En die nooit van mijlpaal verandert,

degene die nooit een risico neemt,

om de kleur van zijn kleren te veranderen,

of nooit met een vreemde praat.

Hij sterft langzaam,

Degene die passie vermijdt,

Met de gepaard gaande wervelwind van emoties,

Van degene die het licht terug in de ogen brengt

En gewonde harten geneest.

Martha Medeiros, la muerte lenta