Mag het een drupje meer zijn?

Een drupje water misschien? Dat hebben we dit jaar al meer dan genoeg gehad. Waar we voorbijgaande jaren onze waterton moesten bijvullen met grondwater is dat dit jaar niet nodig geweest. Het ging vanzelf, met hemelwater. En de bijhorende naaktslakken die met regenweer present zijn kregen we er voor niets bij. Wat een slakkenjaar. Heel de tuin zit er vol mee. En als je niet goed oplet zit er één onder je schoen en heb je slakkenspijs. En dat is geen smakelijk hapje. Wel als je in een restaurant ‘escargots’ gaat eten, dan wel. Maar deze naaktslakken kan je niet klaarmaken, althans, dat ga ik niet proberen. Ik laat ze rustig zitten en hun buikje rond eten.

Een drupje alcohol misschien? De mensen die me kennen weten dat ik nooit alcohol nuttig. In mijn puberteit, toen ik pas mocht uitgaan, heb ik dat zeker wel geprobeerd. Maar ik vond het maar niks, vond het ook niet lekker, dus daar is dan alles mee gezegd. Drank is niet aan mij besteed. Zelfs geen lekkere cocktail. Als ik al die mensen op het terras zie genieten van zo’n alcoholisch drankje, denk ik toch dat ik iets mis. Maar nee, ik laat het gaan, niet voor mij, dank u wel.

Het drupje waar ik het over wil hebben is speeksel. Een van de symptomen van ALS waar ik mee gezegend ben. Speekselvloed noemen ze dat met een mooi woord. Het woord is mooi genoeg, de rest niet. Te pas en te onpas drupt er speeksel uit mijn mond. Niet omdat mijn speekselklieren plots in overdrive gaan, nee, die werken nog normaal. Maar wel omdat er 2 andere zaken zijn die dit proces in gang zetten. Mijn slikreflex vermindert zienderogen, dus ik slik niet meer zoveel als eerst en het wordt ook moeilijker, dus dat is factor 1. Tweede factor is dat mijn lipsluiting (nog zo’n mooi woord), niet meer goed functioneert. Ik zit veel met open mond. Niet omdat mijn mond open valt van verbazing telkens ik zo’n drupje zie vallen, wel omdat ik mijn mond heel moeilijk helemaal gesloten kan houden. De logopediste op de MS hamert erop dat ik moet oefenen en zoveel als mogelijk mijn lippen stijf op elkaar moet persen. Overal briefjes hangen met ‘mondje dicht’ op. Niet dat ik dat gedaan heb. Ik praat te graag dus mondje dicht is op mij niet van toepassing.

Maar ik moet daar wel serieus op letten. Niet gemakkelijk, gezien de hoeveelheid speeksel die dagelijks op de grond of op mijn kleding drupt. En het scheelt ook van dag tot dag. De ene dag drupt het al wat harder dan de andere. Geen idee hoe dat komt.

Soms ben ik ons Madame aan het aaien en valt er pardoes een drupje op haar. Dan kijkt ze me aan met een boze blik van ‘Zal het gaan, ja?’

Sorry poes, ik kan er niets aan doen. Of toch wel. Mijn mond dicht houden.

Er bestaat natuurlijk allerlei medicatie voor dit probleem. Ik ben daar niet zo voor. Want die medicatie verhelpt het probleem misschien wel, maar heeft vaak ook bijwerkingen, dus dank u, merci, niet aan mij besteed.

Dan nog liever druppen en met een zakdoek of handdoek rondlopen in huis. Onze wasmachine maakt overuren in deze periode. Veel zakdoeken en handdoeken, je raakt de tel kwijt. Ook nu ik dit schrijf betrap ik mij erop dat ik met open mond zit te tokkelen op mijn laptop. Dan let ik er weer even op, maar even later is het alweer van dat.

Ook de keukenrol en de tissues moeten eraan geloven. Maar ik ben nu overgestapt op stoffen doeken, want dat kan je uitwassen dus hygiënischer. En al dat papier, dat is pure verspilling, en ik wil toch ook aan het milieu denken.

Ik zou ook nog botox kunnen laten toepassen. Volgens de logopediste is dat het laatste redmiddel als medicatie niet meer werkt. Ja, mooi word ik daar dan niet van (ik ben trouwens al mooi genoeg), maar de speekselvloed krijg ik er wel mee onder controle.

Ik bekijk het nog even. Ik laat het voorlopig maar wat druppen, discreet in een zakdoek of per ongeluk op ons Madame. Als je me ergens ziet passeren met open mond, mag je gerust zeggen : “Mondje dicht Christine, mondje dicht.”