De valkampioen

Ik ben een valkampioen. Als dat een olympische discipline was had ik al ettelijke medailles in mijn prijzenkast staan.

Toen ik 13 jaar was ben ik voor de eerste keer flink gevallen.

Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren : we zouden ‘s anderendaags naar de Efteling gaan. Mijn 2 neven gingen ook mee. Een echt familie uitstapje.

Dat werd het dus niet. We waren nog wat aan het frisbeeën en bij het zoeken naar de frisbee draaide ik me om, en plots was daar een boomstronk, neergelegd uit het niets. Daar lag ik.

In eerste instantie dacht ik :”Er is niets aan de hand.” Wat ook niet was, maar er was wel iets mis met mijn linkerarm. Die hing 90 graden op een plaats waar dat niet moest zijn.

De pijn die ik toen voelde, die is met geen pen te beschrijven. Dat kan je alleen maar weten als je ooit zelf iets gebroken hebt. Dus nee, niet de Efteling gezien, wel het ziekenhuis voor een paar dagen. Eerst de gips in, maar dat was niet voldoende, dus dan maar een paar breinaalden in die botten geplaatst en dan voor 8 weken het plaaster in.

Net grote vakantie, dus heel de vakantie in het gipsverband. Fietsen ging ook niet, dus toen de school begon werd ik opgehaald met de auto door mijn turnjuf. En dan kwam de revalidatie bij de kinesist : het oefenen met de hand in een emmer warm water om alles weer soepel te krijgen. En afwisselend koude en warme baden nemen met die arm. Ik zie me nog zitten aan onze keukentafel met 2 emmers water. Elke dag opnieuw.

En die breinaalden gingen er ook weer uit, zonder verdoving. Ik ben niet bijgelovig, maar dat 13^e jaar was niet het beste jaar voor mij, een ongeluksjaar zo je wilt.

Ik behaalde hiervoor brons.

De tweede val was zo mogelijk nog spectaculairder. We zouden naar de speeltuin gaan met onze 2 kinderen. Ik dacht nog vlug iets te gaan halen in de kelder. Vlug ging het alleszins, want voor ik het wist donderde ik de trap af, rakelings langs de muur, en krak.

Die pijn. Als bij toverslag wist ik het weer. Shit, iets gebroken. Mijn rechterpols dit keer. Geen speeltuin gezien. Weer ziekenhuis, iets minder lang dit keer, maar wel opnieuw een operatie. Geen breinaalden, wel haaknaalden gebruikt. En weer het gips in. Die gips die later versierd werd met leuke tekeningen van mijn 2 kinderen. Maar daar was dan ook alles mee gezegd. Weer revalidatie, weer oefenen, weer soepel worden.

En weer littekens. Ja, dat heb je dan ook nog, leuke littekens die niet bruin worden in de zon, maar lekker wit blijven om je te pesten. Die eruit zien als 2 ritssluitingen. Ik heb nog overwogen om er een tatoeage overheen te laten zetten, maar eigenlijk waren die ritssluitingen al een tatoeage op zichzelf.

Aan mijn pols vielen de littekens mee, en de haaknaalden hebben ze er ook uitgehaald. Wel met verdoving deze keer. Dat was leuk, ik voelde er niets van en was zo high als een kikker (zoals we dat hier in Lommel plachten te zeggen).

Die breinaalden liggen nog ergens in mijn ouderlijk huis rond te slingeren, en ook de haaknaalden zijn zeker in ons huis nog ergens te vinden. Je bewaart die dan als souvenir, als herinnering aan hoe het ooit was.

Ik behaalde een zilveren medaille.

En dan deed ik nog een derde val nu een paar weken geleden. Ik kwam uit het bad en schoof onderuit. Hoe het kwam? Geen idee. Ik had me vast, ben sinds mijn ALS heel voorzichtig, maar zwiep en ik lag er. Mijn achterhoofd flink tegen de badrand aangeslagen, meteen een enorme bult erop. Het ei van columbus verdwijnt in het niets in vergelijking met mijn ei.

Wat een geluk dat ik een harde schedel heb, dus het bleef bij een bult en niets meer.

Verder had ik een blauwe teen en enkel aan mijn rechterkant. De kleur is ondertussen weer normaal, maar de teen doet nog pijn. Waarschijnlijk een ligament gebarsten of gebroken volgens mijn huisarts. Maar dat is zo klein, daar doen ze niets aan. Hoeft ook niet voor mij, want narcose is voor ALS-patiënten niet goed, tenzij het echt niet anders kan.

Ik kom er nu met de schrik vanaf. Geen revalidatie nodig, geen gips, geen brei- of haaknaalden.

Enkel nog wat voorzichtiger zijn en me voortaan uit bad laten helpen door mijn echtgenoot, die nu steeds meer zijn taak als mantelzorger moet opnemen.

Ja, en hiervoor kreeg ik goud.

Prijzenkast gevuld, valkampioen ben ik.