Mijn tijdloos verhaal

Wie zit te wachten op mijn verhaal? En wat is dat verhaal dan? Waarover moet het gaan? Welk facet van mijn leven wil ik graag delen met jullie? Mijn jeugd? Mijn carrière? Mijn gezin? Mijn ziekte? Alle ups en downs? Zit daar iemand op te wachten?

Ik weet zelf niet wat ik zou willen delen. Mijn leven heeft op dit moment zo’n dramatische wending genomen dat het stil lijkt te staan. Maar dat is illusie. Het leven staat niet stil, het gaat gewoon verder. De tijd is niet stil te zetten. Met elke seconde is er weer een moment verstreken. En als je niet ten volle in het hier en nu hebt leren staan, kan je niet ten volle genieten van die seconde tijd.

Tijd, een gek fenomeen. Waar eerst de tijd leek te vliegen en ik nooit tijd had, is er nu een zee van tijd. Een oceaan van tijd, tijd om na te denken, stil te staan, ziek te zijn. En los te laten, ook dat nog. Alles loslaten is mijn nieuwe mantra geworden. De ziekte die ik heb ontwikkeld - en ik wou dat ik ze ook terug kon afwikkelen -, verplicht me om veel los te laten : mijn spraakvermogen, mijn kracht, mijn capaciteiten om de dingen te blijven doen zoals ik ze jaren gewoon was om te doen. Alles loslaten, dat is wat ALS is. Dat is waar Amyotrofische Laterale Sclerose voor staat.

Als je ALS krijgt, is er geen weg terug. Maar die weg terug is er eigenlijk nooit. Er is alleen maar een weg vooruit. De tijd laat ons geen andere keuze.

Laat dit verhaal dan maar over tijd gaan. Waar ik vroeger dacht alle tijd van de wereld te hebben om nog al mijn dromen te realiseren, heb ik dat dringend moeten bijstellen. Honderd jaar zal ik niet worden (zoals mijn overgrootvader zaliger), tenzij er een mirakel gebeurt. Wat mogelijk is. Alles is mogelijk en alles komt altijd goed. Geleerd van een vriend die ook veel te vroeg zijn biezen heeft gepakt.

Want tijd is voor iedereen gelimiteerd. Een tijd van komen wanneer je geboren wordt. En een tijd van gaan wanneer je sterft. En in de tussentijd leef je. En hopelijk leef je je leven ten volle, op het scherp van de snee, in het nu moment. Dat is een belangrijke levensles, zeker voor de mensen die net als ik ongeneeslijk ziek zijn, mirakels even buiten beschouwing gelaten. Genieten van de dag, van elk klein moment, hoe ogenschijnlijk onbeduidend ook. In het gewone leven gaan we daar vaak aan voorbij, aan die kleine momenten. Druk, druk, druk. Dat is hoe de meeste mensen het leven ervaren. Druk, druk, druk. Totdat je lichaam je dwingt om te vertragen. En zelfs als je niet wil, dan is je wil niet sterk genoeg om dit tegen te houden. De wereld raast door, en jij staat stil. Alhoewel stilstaan ook een illusie is. Tuurlijk sta je niet stil, dat lijkt maar zo.

Tijd, een gek concept.

Onze kat heeft geen last van tijd. Die voelt. Ze voelt wanneer het etenstijd is, wanneer het slaaptijd is, wanneer het muizen- en vogelvangtijd is, wanneer het knuffeltijd is. Heerlijk, tijd voelen. Heerlijk, geen last hebben van klokken, radiozenders die om de zoveel tijd zeggen hoe laat het is, nee, gewoon voelen … en zijn.

Dat leer ik nu dus van mijn kat : voelen en zijn.

Voelen wat ik nodig heb, voelen wat ik wil en niet meer wil en de tijd loslaten. Wat zou er gebeuren als we met zijn allen de tijd loslieten? Zou de wereld dan nog een grotere chaos en puinhoop worden dan het nu al is? Of zou iedereen leren voelen en zijn, zoals mijn kat?

Tijd, een straf fenomeen. We hebben onlangs met zijn allen de klok weer een uur vooruit gezet. Alsof we dan plots een uur minder tijd hebben. Wat een grap! Het ritme van dag en nacht, de seizoenen, dat alles stopt niet omdat we de klok verzetten. Integendeel, de tijd is niet te stoppen en gaat gestaag zijn gang. Alsof de tijd niet bestaat. Wat ook zo is, er is geen tijd. Alleen tijd om te zijn. Om je beste zelf te zijn. Om alles uit het leven te halen wat erin zit. Zelfs met ALS!