Etensuur

 

Het etensuur is het tijdstip waarop je eet. Voor mij heeft het ondertussen een iets andere betekenis gekregen. Voor mij geeft het de duur van de etenstijd aan, namelijk een dik uur dat nodig is om mijn maaltijd te nuttigen.

Eten en drinken. Nooit gedacht dat eten zo’n opgave zou worden. Dat kun je je als gezonde mens ook gewoon niet voorstellen.

Eten, dat eerst zo vanzelfsprekend was en waarbij ik totaal niet moest nadenken wordt nu een levensgrote opdracht en energievreter.

Wat ga ik eten? Krijg ik het nog geslikt? Wat ga ik drinken? Drank indikken of niet?

Ja, de menusamenstelling is toch lichtjes gewijzigd sinds mijn diagnose. Waar ik eerst alles at en kon eten, gaat dat nu helaas niet meer. Zo’n lekkere pizza, daar droom ik van. Ik kan nu alleen nog maar lijdzaam toekijken hoe mijn huisgenoten hun pizza lekker naar binnen smikkelen. 

En gemixte pizza, dat lijkt me niet zo’n goed idee. Alhoewel ik dat toch eens ga proberen, je weet maar nooit : misschien is het wel superlekker en in al die sterrenrestaurants draaien ze alles ook in de mix en maken er de lekkerste hapjes van. Niks geprobeerd is niks gewonnen, toch?

Die mixer draait hier nu overuren. De tijd dat de mixer maar af en toe uit de kast kwam is ten einde. Ook de blender is in ere hersteld en bovengehaald. Lang leve deze toestellen : ze malen alles fijn en zorgen er zo voor dat ik op mijn gemak kan eten en me niet verslik.

Ook hoera voor de indikkingsgel. ‘De wat?’, hoor ik je vragen. Ja, gel (er is ook poeder) om je drank dikker te maken. De eerste keer thee met gel, het is wennen. Maar als je merkt dat je je niet verslikt, ben je verkocht en na een tijd ook verknocht. Dus hoera voor de gel, hoe meer gel hoe meer vreugd!

Een hapje eten wordt een hap eten. Traag, trager, traagst. Zoals de schildpad en de haas. Waar ik eerst de haas was, ben ik nu de schildpad.

Zomaar snel een tussendoortje kan niet meer. Voor alles is tijd nodig.

De diëtiste van het NMRC in UZ Leuven (1) moedigt me aan om kleine efficiënte eetmomenten te plannen : 3 hoofdmaaltijden en 3 tussendoortjes. Wablief?! U leest het goed, 6 eetmomenten. Voor mensen met slikproblemen is dat huiswerk waar je stevig tegenaan ‘hikt’. Goed zeggen allemaal, maar dat kost ook wel veel tijd hé ?

Terwijl ik dit schrijf, buiten in het stralende zonnetje, heeft mijn kat (Madame Lily) al 2 citroenvlinders gevangen en lekker opgegeten. Hier geen bedenkingen over wel of geen indikkingsmiddel en zal ik er de mixer eens lekker inzetten.

Nee, kijken, klaarzitten, actie en vangen die handel, en dan lekker oppeuzelen. Geen saus nodig om het smeuïg te maken, nee, rauw naar binnen. Ze likt haar snorharen nog na, dus hapje goedgekeurd. Van de bijen, die nu ook weer volop present zijn, blijft ze af. Daar heeft ze volgens mij al eens op een andere manier mee kennisgemaakt, dus dat is verboden terrein vanaf nu.

Ja, dat eten, dat wil wat zeggen. Waar ik vroeger op mijn eten moest letten, want teveel calorieën maakt je dik, moet ik nu het omgekeerde scenario schrijven en vooral zien dat ik op mijn gewicht blijf. Ik moet zeker voldoende eiwitten, koolhydraten en vetten binnenkrijgen. Dus kom maar op met die chocolade, die milkshakes, die cake. Al dat lekkers lukt gelukkig nog wel.

Ik heb onlangs geleerd dat er ook nog zoiets bestaat als bijvoeding. Voeding met een superhoge caloriewaarde. Dus je krijgt veel energie binnen zonder dat je die meteen verspeelt. Win-win dus. Nee, niet het nieuwe consumentenprogramma ‘winwin’ met Xavier Taveirne op Radio 2, maar echt wel een win win om te doen en uit te proberen.

En last but not least is er ook nog de ‘peg-sonde’. Een maagsonde waarlangs je kunt gevoed worden. Als slikken niet meer lukt of als je niet meer op je gewicht kan blijven. Vooralsnog is dat niet aan de orde, maar de tijd zal uitwijzen hoeveel tijd ik nog heb in deze kwestie...

Voetnoot

1. Neuromusculair referentiecentrum UZ Leuven

https://www.uzleuven.be/nl/neurologie/neuromusculair-referentiecentrum-nmrc