ONS AVONTUUR : ALS, onze viervoeters en wij

Met mijn gezin herinneringen maken is belangrijk voor mij, en ik denk voor alle chronisch zieken. We trekken veel foto’s. En liefst foto’s met gekke bekken, die zijn altijd leuk om achteraf te bekijken en daar kan je dan nog eens goed mee lachen. Ons Madame Lily zag het al. Haar kattenbrokken werden buitengezet. Drinken doet ze aan ons vijvertje of aan de regenton. Ze gaat heel de nacht buiten rakken, en dan wil ze overdag in de knusse zetel binnen haar slaapje doen. “ Mag ik vandaag niet lekker in de zetel liggen?”, leek ze te vragen. “ Nee, poes, vandaag zal je buiten een plekje mogen zoeken.” Maar volgens ons Madame kan niets tippen aan lekker binnen liggen. Onze uitstap naar … was al geleden van toen mijn zonen nog kleine ukkies waren. Toen was er nog een ganzenparade met verklede figuren voor en achter de ganzen. Kunnen jullie raden waar dit is? Jazeker, goed geraden, de Efteling. Geen ganzenparade meer, maar wel talloze andere attracties. We hadden een rolstoel gehuurd (grat...

zo op het eerste zicht is er met mij niets aan de hand ik sta nog en wandel en zwaai en geef ons Madame een aai maar als je dichterbij komt en ik open mijn mond dan hoor je mijn ruis en is het niet pluis als je dan nog beter kijkt en je ziet mijn gewaggel als ik stap juist zoals een eend dan is dat wel vreemd en zo zijn er talloze dingen die ik opnoemen kan van slikken en verslikken en soms ook bijna stikken van ritsen die niet sluiten willen en knopen die niet meer dichtgaan van kleding zo onpraktisch dat het echt niet leuk meer is van op en af de fiets en bijna vallen op mijn gat als ik door mijn knieën ga en zonder hulp niet meer opsta omdraaien in bed het is een hele klus me douchen hetzelfde verhaal alles gebeurt met veel omhaal niets is nog zoals het was er is leven voor en leven na maar elke dag ga ik door en geniet ik en ga ervoor want hier zijn is de moeite als je het kan blijven zien dus besluit ik : ik blijf nog wat ...